جمع بندي يه درس جديد

 ديروز سيزده بدر بود 

يه پسر عمه دارم كه 22 سالش بيشتر نيست

صداي خوبي داره و چندسال كلاس آواز سنتي رفته،توي  اون جمعي كه بوديم-البته من تازه بهشون ملحق شده بودم-  و ديدم كه هي ازش مي خواستن بخونه اما نمي خوند،

اين پسر به خاطر لطفي كه بمن داره بالاخره به  اسرار من دوتاگوشه خوند

ومنم پشيمون شدم ازينكه چرا اسرار كردم!

يكي صوت بلبلي زد يكي ازون گوشه شيشكي بست يكي دستمال ورداشت كه ياد بدهكاريام افتادم و بالاخره اين شد كه با كلي خجالت و شرمندگي  گفتم  كه ديگه نخونه

اما با اون سن و سال كمش اينو گفت

نه اينكه ما دل نباشيم، دلشناس نيست

حالا اينهمه سرشمارو درد آوردم كه بگم نه اينكه شما دل نيستي

 معلومه كه هستي اما دلشناس نيست

اينجا كسي نيومده كه تورو ببينه 

همه اومدن خودشونو نشون بدن

اما اگه همه اهل ديدن بودن هيچكي واسه ديده شدن تهنا نمي موند

اينجا همه  تنهان

همه تنهان

غصه شو نخور اين درد فرهنگ و ديدگاه منغعت طلبانه ماست

كاريش نميشه كردو ميشه گفت اين يجورايي حقمونه كه تنها بمونيم

اگه بهمون ديدنو ياد ميدادن، اونوقت ديگه به ضرب و زور تحصيلات،پول وماشين، تيپ و قيافه دك و پز  و هزار تا

چيز ديگه مجبور به خود نمايي نبوديم

پروفايل درست ميكنيم اما عكسمونو نميزاريم يا اگه ميزاريم صدبار ويرايشش كرديم

ساز ميخريم، اما هرگز ياد نميگيريم بزنيم، مدرك  هاي متنوع مهندسي

ميگيريم اما توي اين مملكت دستمال كاغذيهم از چين وارد ميشه!

شايد بگين ارتباطش چيه؟ اما دقيقا ربط داره چون مدركو واسه نشون دادن گرفتيم

ما چكار كرديم با خودمون؟اين مملكت با 50 درصد زير چهل سال چرا بايد وضع فرهنگي و اجتماعيش اين باشه؟

و دست آخر وبلاگ مينويسيم، اما كيه كه بخونهها